In 2003 verloren Sofie en Jonathan hun hart aan een loft in een voormalige Antwerpse diamantslijperij. Met het groeien van hun gezin, vreesden ze ooit te moeten verhuizen. Tot ze in 2023 plots de optie zagen om hun loft uit te breiden.
Het leek wel voorbestemd. Nadat hun bod op een ander huis in het water viel, botsten Sofie en Jonathan 22 jaar geleden op een unieke kans. Enkele straten verder was het beginnende B-architecten, vandaag een bekende naam in de Belgische architectuur, net klaar met hun nieuwste project: het renoveren van een oude diamantslijperij tot kantoorruimte voor zichzelf, plus twaalf lofts. Het koppel kon de allerlaatste op de kop tikken.
De locatie vlak bij Antwerpen Centraal was al mooi meegenomen, maar het koppel kon op nog enkele meevallers rekenen. Zo laten de maar liefst zestien ramen langs de zijkant en een volledige glazen achtergevel een uitzonderlijke hoeveelheid licht binnen. In omgekeerde richting bieden ze dan weer een waanzinnig zicht over Borgerhout. Bovendien konden Sofie en Jonathan de casco opgeleverde loft volledig naar hun hand zetten. Enkel de betonnen vloer en verwarming waren al aanwezig. Met andere woorden: een oase van licht, pal midden in en schijnbaar boven de stad. Zo’n ruwe diamant kom je tegenwoordig niet snel meer tegen.
Beter een goede buur
‘Het voelde als een lange schoendoos die we mochten inrichten’, lacht Jonathan. Een doos van dertig meter lang en zes meter breed, in totaal goed voor 175 vierkante meter oppervlakte. Meer dan ruim genoeg voor twee, maar door de jaren heen kwamen er twee zonen bij. ‘Zowel wij als de loft waren daar niet op voorbereid’, vertelt Jonathan. ‘We hadden alles bewust open gelaten en er was geen aparte kamer voor de kinderen.’ Hulp was gelukkig niet ver weg: de onderburen bij B-bis architecten (ondertussen een divisie van B-architecten, red.) tekenden een kleine kinderkamer, alsook een inbouwkast voor meer opbergruimte.
We wilden geen kotjes naast elkaar. De lengte van het gebouw is zo bijzonder, die doorkijk wilden we dus absoluut behouden.
Toen de kinderen ouder werden en de nood aan privacy meegroeide, begaf het koppel zich weer op de huizenmarkt. ‘We vonden niets dat beter was’, herinnert Sofie zich. ‘Achteraf beseften we dat het vooral kwam omdat we dit uitzicht gewend zijn. Overal voelden we ons ingesloten en misten we hetzelfde weidse gevoel.’ Dus keek het koppel ditmaal naar boven voor een eventuele oplossing. ‘Onze laatste hoop was dat de bovenbuurvrouw in de nabije toekomst haar loft zou willen verkopen’, vertelt Jonathan. En, alsof het voorbestemd was, bleek het antwoord ja. Een kwartier later was de aankoop van hun tweede schoendoos een feit.
Lees ook: Gentse Case Study: binnenkijken in gerenoveerde fiftiesvilla met carport en buitenzwembad
Podiumplaats
Twee lofts verbinden tot een gezinswoning: een ideaal klusje voor B-bis architecten, dat het gebouw intussen als z’n broekzak kende. De indeling van de eerste loft, vandaag de benedenverdieping, was vrij voor de hand liggend. ‘We hadden de kinderen hun eigen ruimte beloofd omdat ze zo lang een kleine kamer deelden’, zegt Sofie. Wanneer ze niet in hun spiksplinternieuwe slaapkamers zijn, vind je de jongens tegenwoordig dan ook meestal terug in hun living. Daarnaast werd de eerdere inbouwkast behouden en uitgebreid tot een volwaardig thuiskantoor.
De indeling van de bovenverdieping was uitdagender: die moest boven op de slaap- en badkamer van Sofie en Jonathan ook een nieuwe keuken, eetruimte en living herbergen, terwijl het koppel net om zoveel mogelijk openheid vroeg. ‘We wilden geen kotjes naast elkaar. De lengte van het gebouw is zo bijzonder, die doorkijk wilden we dus absoluut behouden.’ Een puzzel van formaat. Een oud gebouw is dan wel zeer charmant, vaak staat daar een resem functionele beperkingen tegenover. In dit geval vroeg vooral de plaatsing van de schachten – bij de inkom en in het midden – om extra denkwerk.
Toen de architecten voorstelden om een groot gat te maken in het midden van de ruimte, waren we meteen mee. We wilden niet dat de jongens beneden leefden en wij boven.
Ze slaagden in hun opzet door de functies te verenigen op een houten podium waaronder alle nutsleidingen verstopt zitten. Zo bevinden zich nu, ter hoogte van de inkom, de slaap- en badkamer van het koppel, mooi weggewerkt in een reeks plafondhoge kasten die de hoek om gaan en overlopen in de keukenwand. Daar mondt het kastenblok vervolgens uit in de open, U-vormige keuken uit lamel op kant. Doordat keuken en podium opgetrokken werden in hetzelfde eikenhout lopen ze naadloos in elkaar over. Bovendien biedt de esthetische oplossing ook nog eens het beste zicht op de leefruimtes. Een nieuw accordeonraam en de recent aangelegde daktuin vervolledigen het doordachte plaatje.
Rode draad
Een rode, zwevende spiraaltrap uit staal verbindt de twee lofts met elkaar en zorgt voor connectie tussen de verdiepingen. ‘Toen de architecten voorstelden om een groot gat te maken in het midden van de ruimte, waren we meteen mee’, zegt Sofie. ‘We wilden niet dat de jongens beneden leefden en wij boven, we wilden ons nog steeds verbonden voelen. Maar het brengt wel rust dat we nu elk ons eigen hoekje kunnen opzoeken.’
Jonathan knikt. ‘Bij elke nieuwe kamer hielden we een openingsreceptie met z’n vieren’, lacht hij. ‘De kinderen waren de grote aanleiding van de verbouwing, dus we wilden genoeg belang aan hun wensen hechten.’
Wat als de kinderen het huis uit zijn? Nu hun oudste zoon volgend jaar op kot gaat, komt die realiteit al een stukje dichterbij. ‘Ons huis is altijd met ons mee geëvolueerd en dat blijft wel de bedoeling’, zegt Jonathan. ‘Het gebouw oogt misschien als een blok baksteen, maar eigenlijk is het heel kneedbaar gebleken.’ Sofie beaamt. ‘Nu zitten we op maximumcapaciteit, maar wie weet wat de toekomst brengt. Het voelt alsof we nog veel kanten uit kunnen. Gelukkig maar, want ik betwijfel of wij ooit nog in een gewoon huis zullen kunnen wonen.’
