In New York blies hij een verfrissende wind door de hotelsector met zijn exuberante inrichting van The Manner. Maar ook als designer plaatste hij zichzelf recent op de wereldkaart. Wie is Hannes Peer?
Zijn naam doet het niet vermoeden, maar Hannes Peer is een Italiaan, afkomstig uit Bolzano in het noordelijk gelegen Zuid-Tirol. Zijn moedertaal is Duits, maar hij spreekt net zo goed Italiaans. Zijn afkomst is vermoedelijk Engels, zijn voornaam ‘on-Zuid-Tirools’. Die heeft zijn moeder hem gegeven, kunstenares Ursula Huber, samen met een al even atypische opvoeding. Zij gaf hem de zin om te reizen, liet hem kunst en architectuur ontdekken en moedigde hem aan om zich creatief zo vrij mogelijk uit te leven.
‘Mijn moeder vertelt graag hoe ik als tweejarige à la Jackson Pollock de glazen salontafel stond te beschilderen met een banaan. Ik kan alleen maar zeggen dat ik van kindsbeen af ontworpen heb, van auto’s tot meubelen. Het is echt geen toeval dat ik later architectuur ben gaan studeren’, vertelt Hannes Peer.
Ik wilde niet het zoveelste hotel in New York maken, maar een cultureel gelaagde plek die Soho eer aandoet.
Op zijn studie aan de bekende technische universiteit Politecnico in Milaan kijkt hij met gemengde gevoelens terug. ‘Wat architectuurtheorie betreft, heb ik er ontzettend veel geleerd, maar niet hoe je die kennis moet toepassen. Pas als uitwisselingsstudent in Berlijn raakte ik echt in de ban van architectuur. De docenten daar hebben mijn leven voorgoed veranderd. Ze leerden me om kritisch te zijn en altijd de maatschappelijke, historische en culturele context te onderzoeken. Architectuur moet je benaderen vanuit een probleem waar je een oplossing voor zoekt.’
Die visie werd nog eens herhaald bij Rem Koolhaas in Rotterdam en Zvi Hecker in Berlijn, waar hij als jonge architect aan de slag ging.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Thuiskomen bij Basquiat
Dankzij Peers contextuele aanpak krijgt elk architectuurproject een andere uitkomst, al is er één rode draad: het zal altijd eclectisch zijn. ‘Aan architectuur doen is zoals een mentale work-out: je moet jezelf eerst opwarmen en een grondig onderzoek doen naar de omgeving en geschiedenis van de plek voordat je begint te ontwerpen. Neem nu The Manner. Ik wilde er niet het zoveelste hotel in New York van maken, maar een cultureel gelaagde plek die Soho eer aandoet. Als je op deze plek een hotel bouwt, kun je er niet omheen dat dit de buurt is waar Jean-Michel Basquiat gewerkt heeft, op een boogscheut van The Factory van Andy Warhol. De muurschilderingen in het hotelrestaurant The Otter verwijzen daarnaar. Ze geven een gevoel van belonging. Het zijn herinneringen waaraan ik mijn eigen interpretatie geef om er iets nieuws van te maken.’
Zelf vat Peer zijn manier van werken samen met de term nostalgic utopia: ‘Het verleden respecteren en daarop je visie over de toekomst van je ontwerp bouwen.’
Zoek de hommage
Meubelen ontwerpen maakt deel uit van Peers praktijk, sinds de opening van zijn studio voor architectuur en interieur in 2009 in Milaan. Zo zijn er unieke creaties voor zijn residentiële of hotelprojecten, beperkte oplages voor de Milanese designgalerie Nilufar en tegen collectible design aanleunende tafels, banken en stoelen voor exclusieve labels als La Chance, Sem Milano en Baxter. Geen standaardvormen, maar complexe, organische meubelen die de grens tussen functioneel en sculpturaal aftasten.
Peer ontwierp ze vanuit dezelfde insteek als die van zijn architectuurprojecten: ‘Design mag er nooit omwille van het design zijn, het moet altijd relevant zijn en een probleem oplossen.’ Zijn verwijzingen naar het werk van grote meesters uit de kunst-, architectuur- en designwereld – Carlo Mollino, Le Corbusier… – of minder bekende collega’s geven blijk van de enorme kennis die hij in de loop der jaren heeft vergaard.
Peer geeft aan dat hij op dat vlak een echte omnivoor is. Zo is het vlinderachtige onderstel van tafel Butterfly (Sem Milano) een hommage aan de brug over de Basento van de Italiaanse ingenieur Sergio Musmeci, zijn marmeren Martini-stoel (La Chance) verwijst naar een uit een rots gehouwen stoel van beeldhouwer en performancekunstenaar Scott Burton en tafel Lamina (La Chance) naar het werk van architect John Lautner.
Bromance
Vorig jaar ging Peer een nieuw hoofdstuk in zijn loopbaan aan. Met zijn eerste, echt omvangrijke meubelcollectie voor het Italiaanse Minotti zette hij zich definitief, en wereldwijd, op de kaart als designer. Wijlen Rodolfo Dordoni, Minotti’s artdirector sinds 1997, bracht Peer en de familie Minotti bij elkaar.
Wat begon als een korte ontmoeting met de vraag om één zitbank te ontwerpen, groeide uit tot een echte bromance die resulteerde in meer dan twintig meubelen, van zitbank tot buitentafel. Opposites attract: het klassieke Italiaanse merk was op zoek naar een ontwerper met een frisse kijk die collectible stukken kon ontwerpen voor een internationaal publiek, terwijl werken met Minotti voor Hannes Peer een introductie in het haute-couturesegment van het design betekende.
‘Het label staat bekend om z’n ongelooflijke graad van perfectie en ook de architecturale benadering trok me erg aan. We delen de mening dat design nooit gratuit is, maar er om een bepaalde reden moet zijn. Anderzijds had ik nog nooit op zo’n grote schaal gewerkt, dus voor mij was het een hele aanpassing’, vertelt hij.
‘Als je voor een merk ontwerpt dat in tachtig landen verkocht wordt, is het belangrijk om globaal te denken. De zitbank die je tekent, moet zowel in een typisch Parijs interieur als in een minimalistische villa in Italië passen. Je design moet tijdloos en duurzaam zijn.’
Hoe geweldig zou het zijn om mijn tafel over dertig jaar in een interieur te zien staan? Als ontwerper moet je streven naar tijdloosheid.
Hij omschrijft zijn collectie als nieuw klassiek, omdat ze niet alleen vandaag, maar ook in de toekomst nog relevant behoort te zijn. ‘Hoe geweldig zou het zijn om mijn tafel Nico over dertig jaar in iemands interieur te zien staan? Als ontwerper moet je daarnaar streven, want een tijdloos meubel is een duurzaam meubel dat generaties lang kan meegaan. De lat van Minotti ligt ook zo hoog dat je meubel niet anders kan dan duurzaam zijn. Alleen al voor de Yves-bank maakten ze vijftien à twintig prototypes. Dat is ongezien.’
De afgelopen maanden was elke maandag Minotti-dag voor Peer. Dan zat hij tien tot twaalf uur met de hele familie rond de tafel om zijn laatste ontwerpen, die op het Salone del Mobile werden gepresenteerd, te bespreken. ‘Ik werk sowieso non-stop. Werken maakt me gewoon gelukkig. Dat zal bij sommige mensen misschien wat zielig overkomen, maar als je het geluk hebt te houden van wat je doet, voelt het niet aan als werken.’
